Oporretako irakurgaien artean, Jorge Riechmann-en testutxo bat izan dut eskuartean: "Tiempo para la vida. La crisis ecológica en su dimensión temporal". Lau denbora aipatzen ditu: naturaren denbora (ziklikoa), gorputzaren denbora (lineala), gizarte bizitzaren denbora (aisia) eta sistema industrialaren denbora (hiperazeleratua).
Bere ustez egungo krisi ekologikoa denbora horien desgobernuarekin du zerikusirik. Denbora horien arteko gatazkaren eta doikuntzarik ezaren ondorioa da. Ez du errezetarik ematen baina bai azpimarratzen du krisi ekologikoaren irtenbideak denboraren desajusteak ere konpondu beharko dituela
Ekialdeko Europa sistema kapitalistan sartzearekin batera hango herritarrek jasan duten "denbora galduaren oroimina" ere aipatzen du: lehen irakurtzea, musika entzutea, lagunekin egotea... denboraren okupazioa zen; egun denbora galtzea bihurtu da... horra hor denbora galduaren oroimina.
Identifikaturik sentitu naiz. Horra hor, beraz, urte berrirako proposito bat: polikiago joan eta leku gehiagoetara iritsi. Hala bedi!
No comments:
Post a Comment